Προγιγνώσκειν

Κάθε μέρα που προσμετράται στην ζωή μας, κυλά αντίστροφα στον χρόνο που απομένει να αποκαταστήσουμε το είδωλο της συλημένης ύπαρξής μας.

Αυτής που ξεκίνησε ρηχά αλλά αναμετράται καθημερινά με την βαθύτητα της επιπολαιότητας.

Την ακαλαίσθητη επίγνωση της πρόσκαιρης μα πάντα άυλης υπόστασης μας.

Μάταιες λέξεις βουτηγμένες στο παροδικό μελάνι σκέψεων ανήμπορων να αντισταθούν στην απληστία της λήθης.

Μεγαλεπήβολα όνειρα που ποδηγετούνται πριν καν γεννηθούν. Και έτσι γερνούν ακαριαία.

Προσδοκίες που κατά το δοκούν εξυμνούν καθυβρίζοντας την πραγματικότητα.

Eλπίδες που γιγαντώνουν το εγώ του κατακρεουργημένου εμείς.

Φουσκωμένες από τον μαλθακό εγωισμό του μιθριδατισμού.

Εγκαταλελειμμένες από τη δύναμη του αβέβαιου.

Kαταδικασμένες στην πρόγνωση του ηθελημένου συμβιβασμένου.

Δίκαιη λοιπόν η καταδίκη των δημιουργών τους μα άδικο αυτό για το δημιούργημά τους που δεν πρόλαβε να δοκιμαστεί.

Μα κι αν επιζούσε, ποιο το όφελος για την ιστορία;

Θάνος Δημάδης