Γαλατικό χωριό

Δεν είναι καταστροφολογικό να πει κανείς ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα δείχνουν να έχουμε μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Και κυβέρνηση να σχηματιστεί με την ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής κάποιων κομμάτων στη Βουλή, η χώρα αποσυντίθεται κάθε μέρα που περνάει με τους πολιτικούς να δείχνουν με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον και έναν λαό να αλληλοσπαράσσεται στο εσωτερικό του.

Το όραμα εκλείπει, η ελπίδα έχει εξατμιστεί και η Ελλάδα μοιάζει να βυθίζεται σε ένα τέλμα απελπισίας που την φέρνει όλο και πιο κοντά στην απονενοημένη απόφαση ενός αυτόχειρα που βάζει τέλος στη ζωή του.

Ο κίνδυνος που διατρέχει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από το αν θα βγούμε από το ευρώ ή οδηγηθούμε τελικά σε άτακτη χρεοκοπία. Είναι ένας κίνδυνος που έχει να κάνει με την ίδια την εθνική υπόσταση της χώρας και την επιβίωση των πολιτών της. Και αυτήν την ιστορικότητα του κινδύνου την διαχειριζόμαστε ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα με όρους που προσιδιάζουν περισσότερο στο “γαλατικό χωριό” παρά σε ένα οργανωμένο και στιβαρό έθνος με προοπτική, θέληση και αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της επιστροφής στη μετεμφυλιακή κατάσταση όπου ο τόπος ρημαγμένος έψαχνε να μαζέψει τα κομμάτια του. Το ίδιο δράμα κινδυνεύουμε να ζήσουμε και σήμερα και δεν υπάρχει κανείς που θα μπορέσει να μας βγάλει από αυτό αν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να το κάνουμε. Το ερώτημα είναι: μπορούμε;

Τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά για να αισιοδοξεί κανείς. Τα τελευταία δύο χρόνια μέσα σε ένα μείγμα εκρηκτικού κοινωνικού κοκτέιλ, η οικονομική κρίση στην χώρα μας διαδέχεται την πολιτική και τούμπαλιν. Έτσι όπως λειτουργεί στην Ελλάδα, η Δημοκρατία στέκεται ανίκανη να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα με αποτέλεσμα να τα εντείνει. Ο λαός επιλέγει ως “ύστατη λύση” τα άκρα και αυτά με τη σειρά τους τροφοδοτούν τον εσωτερικό διχασμό δίνοντας το τελειωτικό διαλυτικό χτύπημα σε μία χώρα απογυμνωμένη από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας το παρόν και κυρίως το μέλλον της. 

Και αυτό το μέλλον έχει χρονικό ορίζοντα πολύ μεγαλύτερο από τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς και τους διαχειριστές αυτής της ιστορικής κρίσης. Η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να πάει προς το καλύτερο, θα υπάρξει μόνο όταν αυτά τα πρόσωπα/διαχειριστές συνειδητοποιήσουν την εφημερότητα της ύπαρξής τους μπροστά στην αιωνιότητα της ιστορίας της Ελλάδας και του λαού της. Δυστυχώς δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν.

Δημοσιεύτηκε στο Skai.gr