2010: τα πριν και τα μετά
Κάθε χρονιά που κλείνει τον κύκλο της, αφήνει πίσω της μνήμες, βιώματα, εμπειρίες, γνώσεις αλλά και πληγές. Και στην περίπτωση της Ελλάδας αυτή ήταν μία χρονιά διαφορετική από τις άλλες. Όχι απλά μία χρονιά- ορόσημο για την κοινωνία και τους εαυτούς του καθενός από εμάς. Αλλά μία χρονιά που είναι σίγουρο ότι οι μελετητές του αύριο θα την χρησιμοποιούν για να σηματοδοτήσουν το πριν και το μετά της ιστορίας μίας χώρας που εξαναγκάστηκε μέσα σε δώδεκα μήνες να απαρνηθεί όλα αυτά με τα οποία πορεύτηκε δεκαετίες ολόκληρες. Δόγματα, ιδεολογίες, θέσφατα, ψευδαισθήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και την ίδια την δομημένη υπόστασή της. Διαδικασία δύσκολη, επίπονη και, ως επί το πλείστον, αιματηρή. Με πληγές που ο χρόνος δεν έχει τα απαιτούμενα αναλγητικά για να απαλύνει τον πόνο που προκαλούν πάνω στο κορμί της ελληνικής κοινωνίας. Το 2010 σηματοδοτεί το πριν και το μετά μίας στρεβλωτικής αντίληψης που είχαμε καλλιεργήσει για τις αλήθειες των πραγμάτων.
Προ του 2010 συντηρούσαμε και τροφοδοτούμασταν από τις αυταπάτες που δημιουργούσαν οι πολιτικοί μας. Μας βόλευαν, μας άρεσαν και μας ερέθιζαν αυτές οι αυταπάτες. Μετά το 2010 ο σκληρός και βίαιος ρεαλισμός μπαίνει στη ζωή μας.
Προ του 2010 πιστεύαμε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται να σωθεί από κάτι γιατί δεν κινδυνεύει. Ή κι αν κινδυνέψει από κάτι, όλο και κάποιος θα βρεθεί να τη σώσει. Μετά το 2010 μάθαμε πώς είναι να χάνει ένας λαός την εθνική κυριαρχία πάνω στη χώρα του.
Προ του 2010 μας είχαν πείσει ότι «λεφτά υπάρχουν». Μετά το 2010 μας είπαν ότι τελικά «δεν υπάρχει σάλιο» και πως «όλοι μαζί τελικά τα φάγαμε τα λεφτά».
Προ του 2010 μας έθεταν το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Μετά το 2010 καταλαβαμε ότι ίσως, τελικά, έπρεπε να είχαμε επιλέξει τη «βαρβαρότητα».
Προ του 2010 είχαμε στη χώρα νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και ότι την Ελλάδα την κυβέρνούν δυο- τρεις μεγάλες οικογένειες. Μετά το 2010 μάθαμε πώς είναι να σε κυβερνούν οι αγορές και να έχεις άτυπο πρωθυπουργό τον Ντομινίκ Στρος Καν. Τουλάχιστον αυτός δεν είναι απότοκος της οικογενειοκρατίας.
Προ του 2010 μας έλεγαν ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο δρόμο της ήπιας προσαρμογής και ότι δε θα ληφθούν μέτρα εις βάρος μισθωτών και συνταξιούχων. Μετά το 2010 αντιληφθήκαμε πως τίποτα απ’ τα δύο δεν ισχύει.
Προ του 2010 γνωρίζαμε ότι το πολιτικό μας σύστημα περνάει κρίση. Μετά το 2010 συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν το ίδιο που δημιούργησε την κρίση.
Προ του 2010 μιλούσαμε για τη γενιά των 700 ευρώ. Μετά το 2010 μιλάμε για τη γενιά της χρεοκοπίας.
Προ του 2010 ονειρευόμασταν ένα καλύτερο σπίτι ή ένα ακριβότερο αμάξι. Μετά το 2010 ζούμε με το όνειρο έστω της επιβίωσής μας.
Προ του 2010 στην ιστορία της χώρας δέσποζαν ονόματα μεγάλων και επιφανών προσωπικοτήτων. Μετά το 2010 η ιστορία της Ελλάδα θα γράφεται καθημερινά από τους απλούς ανθρώπους.Γιατί, όπως λέει ο Νόαμ Τσόμσκι, «οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που τα ονόματά τους δεν μπαίνουν σε βιβλία ιστορίας, είναι αυτοί που δημιουργούν την ιστορία». Η αρχή έγινε και την πλήρωσαν με τη ζωή τους οι τρεις υπάλληλοι της Marfin.
Πριν κλείσει αυτή η χρονιά ας αναλογιστούμε όλοι μας τα διδάγματα που πήραμε. Γιατί, ακόμα κι αν έχει εκ προοιμίου χαθεί η ελπίδα για το 2011, τουλάχιστον ας το διαχειριστούμε με όση σοφία και γνώση μας άφησε η χρονιά που φεύγει.