Να μας σώσουν. Ποιοι όμως;

Αυτή τη δεδομένη στιγμή στη χώρα συμβαίνει το εξής παράδοξο. Όλοι οι Έλληνες αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων. Κανείς ίσως δεν διαφωνεί ότι η Ελλάδα καλείται να πληρώσει σήμερα το τίμημα ενός αλόγιστου δημοσιονομικού εκτροχιασμού δεκαετιών. Οι περισσότεροι συμμερίζονται την ανάγκη να ληφθούν αποφάσεις επώδυνες και αιματηρές ώστε να τεθούν οι βάσεις για μία νέα αρχή. Μα πάνω απ’ όλα είναι ελάχιστοι πλέον εκείνοι που πιστεύουν ότι οι εγκληματικές ευθύνες όσων μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα μπορούν ξαφνικά να μετουσιωθούν σε δημιουργική ικανότητα τους για την υπέρβαση της κρίσης.

Οι Έλληνες νιώθουν ότι η χώρα τους δε μπορεί να σωθεί από όσους προσπαθούν να την σώσουν. Από εκείνους, δηλαδή, που έπλασαν αυτό το τερατούργημα του κράτους που ζει με δανεικά και εξέθρεψαν την ιδεολογία μίας κοινωνικής ευημερίας σε γυάλινα ποδάρια. Με άλλα λόγια η σημερινή κρίση στη χώρα μας ανατροφοδοτείται καθημερινά από όσους με πολιτικές μεγαλοστομίες δεσμεύονται, δήθεν, για την επίλυσή της. Το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Και το χειρότερο είναι πως ουδείς υπάρχει που να μπορεί να εγγυηθεί στον ελληνικό λαό ότι τα γραμμάτια που πρέπει να ξεχρεώσει με το παρελθόν του, δεν τον κρατούν τελικά δέσμιο της ίδιας του της υπόστασης.

Τώρα είναι που η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικούς που να έχουν το βλέμμα στραμμένο σε αυτό που έρχεται και όχι σε αυτό που φεύγει. Η απουσία μίας αποφασισμένης πολιτικής ηγεσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθιστά εντός των συνόρων ακόμα  δυσκολότερη την κατάσταση. Η κυβέρνηση και συνολικότερα το πολιτικό σύστημα κρύβεται πίσω από το γενικότερο έλλειμμα ηγετικοτητας στην Ευρώπη για να δικαιολογήσει τις δικές του ανεπάρκειες. Ο ευρωπαϊκός πήχης είναι χαμηλά και αυτό, δυστυχώς, ευνοεί τη πολιτική μετριότητα στη χώρα μας. Ζητούμενο όμως σήμερα για τους Έλληνες είναι να βρεθεί αυτός ο “κάποιος” που όχι μόνο θα δείξει το δρόμο διεξόδου. Αλλά, το κυριότερο, θα καταφέρει να ενώσει ξανά την διχασμένη ελληνική κοινωνία και μαζί με το εκλιπόν αίσθημα δικαίου και αξιοκρατίας να αποκαταστήσει κάτι που έχουμε απολέσει και χωρίς το οποίο μοιάζει σα να βαδίζουμε στην έρημο χωρίς πυξίδα.

Χρειαζόμαστε να ξαναβρούμε τον χαμένο μας πατριωτισμό. Όχι με όρους εθνικιστικούς αλλά εθνικούς. Η κυβέρνηση και οι πολιτικοί μας ζητούν από τους Έλληνες και ειδικότερα τις νεότερες γενιές να κάνουν θυσίες, να απολέσουν κεκτημένα και να υποβαθμίσουν το βιοτικού τους επίπεδο, για να αποφύγουν γενικώς και αορίστως μία χρεοκοπία της χώρας. Πριν όμως την οικονομική υπάρχει μία άλλη χρεοκοπία πολύ πιο τραυματική.

Η χρεοκοπία του έθνους μας για την οποία δε μιλάει κανείς. Και αυτή για να αναστραφεί, απαιτείται ενότητα, όραμα και μία νέα δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας. Όχι φυσικά με “φιέστες” δημοψηφισμάτων προσχηματικού χαρακτήρα ούτε και με εκλογικές περιπέτειες για την απόκτηση μίας “αυτοδυναμίας” χωρίς περιεχόμενο. Η οικονομική χρεοκοπία ενδέχεται να είναι μη αναστρέψιμη ούτε καν με επιπλέον νέα μέτρα. Θα είναι αναστρέψιμη όταν επιτέλους σε αυτήν τη χώρα η πολιτική συνεννόηση αποκτήσει ουσιαστικό βάθος ώστε, κατά συνέπεια, η εθνική αυτοπεποίθηση μας ως λαός να ανακτήσει ξανά την υπόστασή της.

Οι Έλληνες θέλουν να σωθούν. Το δυστύχημα είναι ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κανείς που είτε να θέλει είτε να μπορεί πραγματικά να τους σώσει. Από ανικανότητα ή ιδιοτέλεια θα το κρίνει η ιστορία στις σελίδες της.