«Επιτέλους, ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;»
«Η κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της στην τρόϊκα». «Ο Γιώργος Παπανδρέου έστειλε μήνυμα ότι η κυβέρνηση του δεν δέχεται εντολές, παρά μόνον από τον ελληνικό λαό». «Οι Υπουργοί του, ο ένας μετά τον άλλον, ύψωσαν τα στήθη τους απέναντι στο ΔΝΤ για να υπερασπιστούν την εθνική αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού». Αλήθεια, πόσοι ακόμα τέτοιοι αποτυχημένοι θεατρινισμοί πιστεύει η σημερινή κυβέρνηση ότι χρειάζονται για να μας πείσει για κάτι που υπό άλλες συνθήκες έπρεπε να θεωρούνταν αυτονόητο: ότι είναι αυτή, δηλαδή, που κυβερνάει τη χώρα. Το ζητούμενο, όμως, στη σημερινή συγκυρία δεν είναι να το πιστέψουμε εμείς. Αλλά να πειστεί πρώτα η ίδια η κυβέρνηση για το ρόλο που της έχει ανατεθεί από τον λαό. Γιατί στην πραγματικότητα, ο ρόλος της έχει προ πολλού εκχωρηθεί και μαζί με αυτόν και η εθνική κυριαρχία της χώρας. Αυτό το ξέρει και ο Πρωθυπουργός, και η κυβέρνησή του και η πλειονότητα της κοινής γνώμης.
Το «μέτωπο», λοιπόν, που δήθεν άνοιξε με την τρόικα και το ΔΝΤ για την υπόθεση των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία κακοστημένη παράσταση λεονταρισμού, που προσβάλλει όχι μόνο την κοινή λογική αλλά και την αισθητική μας. Δεν μπορώ να εκλάβω αλλιώς την «σκληρή και οργισμένη» ανακοίνωση που εξέδωσε ο κ. Πεταλωτής παρά σαν ένα γεγονός που δεν έχει λογική αλληλουχία με την μέχρι σήμερα ανεκτική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές μας και, φυσικά, προδίδει πολιτικό καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια αν υποτεθεί ότι η κυβέρνηση όχι απλά έχει συγγράψει αλλά έχει ήδη ξεκινήσει να παίζει το σενάριο των πρόωρων εκλογών. Ούτε με κάνει εθνικά υπερήφανο μία κυβέρνηση που ξαφνικά θυμήθηκε να ζητήσει πίσω, από τους τροϊκανούς, την αξιοπρέπειά, που έχει επιτρέψει η ίδια να τσαλακωθεί σαν μία κόλλα λευκό χαρτί όλους αυτούς τους μήνες. Με κάνει, όμως, να νιώθω ανασφάλεια μία κυβέρνηση που από τη μία στιγμή συνάπτει συμφωνίες στο παρασκήνιο και την επομένη βγαίνει με φθηνούς τσαμπουκάδες να διαφωνήσει, όχι με το τι ζήτησε η τρόϊκα και το ΔΝΤ- αφού αυτά τα ‘πανε και να συμφωνήσανε- αλλά για το ύφος που τα ζήτησαν. Για να το πω απλά. Είναι σαν κάποιος να το παίζει οργισμένος όχι επειδή υπόκειται σε εκβιασμό αλλά γιατί ο εκβιαστής του τού απευθύνεται στον ενικό αριθμό και όχι στον πληθυντικό ευγενείας. Δυστυχώς στην ιστορία αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι τα όρια της ευθιξίας της φθάνουν μέχρι εκεί που ξεκινάει η ανάγκη να μετέλθει γνωστές, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, μεθόδους τακτικίστικου πολιτικού αντιπερισπασμού. Στόχος, προφανώς, να αντικρούσει τις κατηγορίες που αποδίδονται σε αυτήν και τον Πρωθυπουργό για υποχωρητικότητα απέναντι στις απαιτήσεις της τρόϊκας. Κατανοητή η προσπάθεια και η αγωνία.
Αντί, όμως, οι κύριοι του Μεγάρου Μαξίμου να συσκέπτονται νυχτιάτικα για το πώς θα γράψουν την οργιλή ανακοίνωση που εξέδωσαν για να μας εντυπωσιάσουν ότι δήθεν δεν… σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, θα ήταν προτιμότερο να βγουν στον κόσμο και να πουν αν έχουν προσυμφωνήσει με την τρόϊκα το πακέτο 50 δις ευρώ ιδιωτικοποιήσεων για τα επόμενα χρόνια ή τελικά αν όλα αυτά οι τροϊκανοί τα βγάζουν από το κεφάλι τους, πράγμα απίθανο. Και αν υπάρχει αυτή η πρόθεση των ιδιωτικοποιήσεων, να μας εξηγήσει η κυβέρνηση αν έχει σχέδιο και τι σχέδιο είναι αυτό προκειμένου το κράτος όχι να πουλήσει τα «ασημικά» του αλλά με ποιον τρόπο να επιτύχει επιτέλους την όσο το δυνατόν καλύτερη και επικερδέστερη αξιοποίησή τους αντί να ρημάζουν επί δεκαετίες ολόκληρες. Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που καλείται να απαντήσει η κυβέρνηση αντί να επιδίδεται σε στημένα καβγαδάκια και για την «ταμπακέρια» να σφυρίζει αδιάφορα.
Αλλά, αν η κυβέρνηση ενδιαφέρεται πραγματικά, έστω και τώρα, να επανακαθορίσει τα όρια του ρόλου και της δικαιοδοσίας παρέμβασης της τροϊκας στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας -κάτι που έπρεπε να είχε κάνει νωρίτερα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ-, τότε ίσως πρέπει να πάμε πολλά χρόνια πίσω, στο 1963 και το ιστορικό ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή «Επιτέλους, ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο». Αμφιβάλλω σθεναρά, όμως, αν η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας μας είναι αποφασισμένοι να θέσουν επί των τύπων των ήλων και να απαντήσουν σε αυτό το κρίσιμο- δυστυχώς διαχρονικό για τη χώρα μας- ερώτημα. Εκτός των άλλων, πολύ φοβούμαι, ότι η απάντηση που θα δοθεί στο ποιός κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, θα μας απογοητεύσει και θα μας πληγώσει. Και η κοινότυπα οργισμένη απάντηση της κυβέρνησης στην Τρόϊκα δεν στέκεται ικανή να δημιουργήσει ούτε καν τις αυταπάτες από τις οποίες θα είχαμε, σε αυτές τις δύσκολες ώρες, την ανάγκη να γατζωθούμε.