«Πλαστική» δημοκρατία
Αισθάνομαι πολύ άβολα στην εποχή της πλαστικότητας που ξετυλίγεται καθημερινά γύρω μας. Όταν τη νιώθω στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, θλίβομαι. Όταν διαπιστώνω ότι αυτή καμουφλάρει σήμερα το πακέτο του πολιτικού συστήματος της χώρας μας, τότε απλά εξοργίζομαι. Τόσο πολύ, όσο εξοργισμένος είναι και ο κόσμος γύρω μας που ζητάει «να τιμωρηθεί επιτέλους ένας πολιτικός για όσα έφαγε». Φράση χιλιοειπωμένη και ένα από τα κλισέ που ανέδειξε η κρίση, τα οποία ουκ ολίγες φορές καταλήγουν τελικά να είναι πιο επικίνδυνα από το ίδιο το πρόβλημα την επίλυση του οποίου υποτίθεται ότι επιζητούν.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Πρώτο δεδομένο: ένα χρόνο μετά την εκλογή του, ένας Πρωθυπουργός εξανίσταται- όπως διαβάζουμε- γιατί δεν έχει μπει κανείς πολιτικός μέχρι σήμερα στη φυλακή. Απορία πρώτη: ευχής έργον είναι ένας Πρωθυπουργός να θέλει να εκφράσει το καθ’ όλα δίκαιο λαϊκό αίσθημα. Τι έχει κάνει όμως ο ίδιος για να το ικανοποιήσει, πέρα από διαρροές που γεμίζουν τα κυβερνητικά ρεπορτάζ των εφημερίδων; Αφού ξέρει και ξέρουμε ότι ο ισχύων νόμος περί ευθύνης Υπουργών δένει τα χέρια και της Δικαιοσύνης και της μερίδας του Κοινοβουλίου που ζητάει την κάθαρση. Το να αναρωτιέται ένας Πρωθυπουργός γιατί δεν έχει γίνει τίποτα για ένα θέμα που ο ίδιος δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να λυθεί, ξεπερνάει κάθε ανεκτό όριο υποκρισίας θυμίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς.
Δεύτερο δεδομένο: πολιτικό σύστημα, Μέσα Ενημέρωσης και κυρίως το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου είναι έτοιμο να ρίξει στη φωτιά τον Άκη επειδή- όπως λένε- «τ’ άρπαξε» για να τα κάνει γάμους σε Παρίσια και διαμέρισμα με θέα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Απορία δεύτερη: ακόμα κι αν ο Άκης είναι ένας απ’ αυτούς που τα ‘φαγαν, που κι αυτό μένει να αποδειχθεί τελικά, είναι μόνον αυτός ο ένας; Προφανώς όχι. Μα, πρέπει από κάπου να ξεκινήσει η κάθαρση θα πει κάποιος. Σύμφωνοι. Αν το ίδιο το κόμμα του-του οποίου το 1996 δεν έγινε παρ’ ολίγον αρχηγός για μερικές ψήφους- έχει αποφασίσει να ξεκινήσει την εσω-κάθαρση από τον Άκη, μένει να δούμε το αποτέλεσμα. Πριν, όμως φθάσουμε στον Άκη του οποίου η περιουσία ακόμα ελέγχεται, μήπως η κυβέρνηση πρέπει να δώσει απαντήσεις σε μερικά ακόμα ερωτήματα; Όπως αν θα καλέσει το ΣΔΟΕ για να ερευνήσει που πήγε το 1.000.000 ευρώ που ο Τσουκάτος λέει ότι έβαλε στα ταμεία του κυβερνώντος κόμματος; Ή αν θεωρεί ότι η υπόθεση Μαντέλη είναι υποδεέστερη από το ακίνητο και το γάμο του Άκη, με τον πρώτο να ξέρουμε ότι τα «πήρε» αλλά να σφυρίζει μέχρι στιγμή ανενόχλητα ελεύθερος; Ή, αν μη τι άλλο έστω, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου έχει σκοπό να ζητήσει τη συνδρομή μελών του στην υποτιθέμενη αυτο-κάθαρση, όπως η Βάσω Παπανδρέου που δημοσίως έχει πει ότι «υπάρχουν ανάμεσά μας στελέχη που απέκτησαν περιουσίες ως Υπουργοί»;.
Τρίτο δεδομένο: ο κάθε πολίτης ξεχωριστά είναι φυσικό να νιώθει σήμερα αδικημένος όταν καλείται να πληρώσει τα σπασμένα μίας τριακονταετούς λεηλασίας στο κράτος. Πολλώ, δε μάλλον η νέα γενιά που- όσο κι αν επιμένει ο Πάγκαλος ότι όλοι μαζί τα φάγαμε- αυτή σίγουρα δεν πρόλαβε ή δεν έφαγε όσο η γενιά της Μεταπολίτευσης (στην οποία παρεμπιπτόντως συμπεριλαμβάνεται και ο κ. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης). Απορία τρίτη: Άραγε πόσο ρεαλιστικό ακούγεται να πιστεύουμε ότι η κάθαρση θα έρθει απλά και μόνο στήνοντας στα έξι μέτρα έναν πολιτικό, είτε αυτός λέγεται Άκης είτε ακόμα Μαντέλης είτε όπως αλλιώς. Ή ότι αυτή «έρχεται» ακούγοντας συχνά πυκνά πως το ΣΔΟΕ ελέγχει την περιουσία πολιτικών, άγνωστης σε εμάς ταυτότητας. Και τελικά αυτή δε «φτάνει» ποτέ και κυρίως- όπως ακούμε- ετοιμάζεται να προσπεράσει ελαφρά τη καρδία εν ενεργεία πολιτικούς και βουλευτές…
Για να μη γελιόμαστε. Το πρόβλημα δεν τελειώνει με όσους καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα. Γιατί αυτοί δεν ήταν ούτε ένας ούτε δύο, αλλά περισσότεροι. Ήταν μία γενικευμένη πρακτική των τελευταίων δεκαετιών που εναπόκειτο στην αντίληψη που οι ίδιοι οι πολιτικοί μας είχαν αναπτύξει για το κράτος και τη δημόσια εξουσία. Διαπερνούσε, σε άλλες περιπτώσεις περισσότερο και σε άλλες λιγότερο, οριζόντια και κάθετα όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Μην περιμένουμε, λοιπόν, να μας δείξουν ποιοι πολιτικοί είναι λασπωμένοι, όσοι έχουν και τα δικά τους ρούχα μέσα στις λάσπες. Η διαφάνεια είναι η αναπνοή της πολιτικής ζωής ενός τόπου για να βαυκαλιζόμαστε ότι αυτή υπηρετείται απλά και μόνο με θυσίες που προσιδιάζουν μάλλον στη λογική «άρτος και θεάματα» ενός χουντικού ή ρωμαϊκού καθεστώτος και λιγότερο- ή σχεδόν καθόλου- σε μία δυτικού τύπου Δημοκρατία με ανυπέρβλητες αρχές, αδιαπραγμάτευτους κανόνες και, κυρίως, ισότιμη για πολίτες και πολιτικούς Δικαιοσύνη. Όσο δεν επικεντρωνόμαστε σε αυτά τα τρία τελευταία πράγματα, πολύ φοβούμαι ότι η Δημοκρατία μας εκτός από ανεπαρκής θα γίνεται όλο και περισσότερο πλαστική. Συμβατή και αυτή με την εποχή της στη χώρα μας.